Sita mijn kanjer.

[Anneke]

Sita mijn kruising Rottweiler/ Drentse Patrijs.

Nooit ziek, nooit geen pijn laten zien.
Een kanjer tot de laatste dag.
31 December 2006 kregen we een koningspoedelpup, jij voeden haar op.

Vrijdag 25 mei zag ik iets aan je, je was moe en kon geen 100 mtr meer lopen. Je ademhaling ging te snel.

Dat weekend was je rustig en dinsdags zijn we naar de dierenarts gegaan. Die vertelde mij dat je baarmoederontsteking had. Klonk mij heel vreemd in de oren, je at je eten gewoon op, had geen koorts. Toch was dit het volgens de dierenarts.

Woendag weer naar de dierenarts. Ik kon het niet geloven dat dit het was. We kregen toen ook nog eens te horen dat je schijnzwanger was.
Nog at je al je eten op, sleepte niet met knuffels en had geen koorts. Ik geloofde het weer niet. Maar goed je kreeg 2 zware kuren mee naar huis.

Vrijdag ik weer naar de dierenarts, ik zag iets aan je. Het gevoel in me versterkte alsmaar. Dit was een andere dierenarts, maar ook die beweerde dat je kortademigheid echt van de baarmoederonsteking zou zijn en je schijnzwangerschap. Nog steeds at je, je eten op, had geen koorts alleen die vlugge ademhaling. Je tandvlees was mooi rose dus je had het niet benauwd.

Zaterdag op zondagnacht ging ik naar beneden. Je lag middenin de kamer. Dat was niets voor jou, want al liep ik sávonds de kamer uit plofte je altijd stiekum op de bank. Ik riep je en sprak je toe. Meisje ga toch lekker op je plaats leggen. De tranen liepen over mijn wangen.

Een halfuur later ging ik weer bij je kijken, ik schrok je lag helemaal onder de eethoek gekruld. Ik heb je geroepen opgetild en mee naar boven genomen. Waar ik de kracht vandaan haalde vraag het me niet.

Die nacht hebben we samen naast elkaar op bed gelegen. Mijn gevoel zei± dit is de laatste nacht.

Zondagmorgen je ogen stonden zo raar, ik zag de dood. Nog gaf je niet aan dat je ziek wa, hoe elendig je moest voelen.

Die zondagmorgen om 9.15 belde ik de dierenarts en zei, ze heb de dood in haar ogen staan help me nu toch, ik ben niet gek.

We konden komen, en weer zeiden ze dat het je baarmoeder was. Ze gingen je opereren. Weer vroeg ik of ze niet eens een longfoto wilde maken, maar nee na de baarmoederoperatie zou je nog jaren mee kunnen.

Ze gaven je een klalmeringsspuit, je liep naast me mee naar de kennel. Ik gaf je een kus em fluisterde je toe. Meissie als het je tijd is gaat slapen.

Je keek me aan, likte me helemaal. Ik huilde jij likte mijn tranen weg.

s´Middags om half 3 belde de dierenarts op, je had de operatie goed doorstaan. Alleen toen ze je baarmoeder zagen, zagen ze ook dat je nooit zo ziek kon zijn van je baarmoeder.

Dus besloten ze om eindelijk een foto te gaan maken van je longen.

De mededeling die ik toen kreeg was hart verscheurend. Mijn gevoel werd waarheid. Ze lieten me de foto´s zien, en ik zag meteen dat het goed mis was.

Je longen behoorde zwart te zijn, en bij jou was alles grijs troebel en een vierkante cm na.

Het was een dubbeltje op zijn kant.

Mijn schat mijn hart breek nog, ik huil als ik dit schrijf.
Ik liep naar je toe, pakte je vast. Weer huilde ik en je tong likte me weer af. Je was dissie van de narcose, ik smeekte de dierenarts om jou niet te laten lijden. Dat had je niet verdiend. Ook de dierenarts stond met tranen in zijn ogen. Hij wist wat jij voor mij betekende, samen zijn we door hele diepe dalen gegaan. Ons leventje is niet altijd plezierig geweest, maar jij was degene die me elke keer terug riep.

Ik heb daar gezeten, heb je geknuffeld, je weer toe gefluisterd meisje ga naar je laatste plekje toe. Ooit zien we elkaar weer.

sÁvonds om 11 uur ben ik je nog uit wezen laten samen met de dierenarts.

s´Nachts om 3 uur sliep je in, maar eerst gaf je me nog een lik.

Sita ik mis je zo.

[davy]

wij voelen met je mee. sterkte, knuffels